دام؟

قبل ترها روال دفترخانه ها اینطوری بود که سردفترها هر وقت عشق شان میکشید می آمدند دفتر ، چند تایی سند امضا می زدند و دوباره می رفتند. در نبودشان هم یکی از کارمندهای مورد اعتماد به جای آنها سندها را امضا می کرد.

الان با وجود سیستمِ ثبتِ آنی سردفترها مجبورند همیشه توی دفتر باشند چون بعد از امضای ارباب رجوع ها ، سیستم اثر انگشت سردفتر را می خواهد.

چند وقت پیش دیدیم آقای کارفرما حال خوشی ندارد ، اول صبح می گفت: من حالم خوب نیست.میرم خونه ، سند داشتیم زنگ بزنید بیام. 

بعدتر می گفت: دفتر خستم کرده ، دست و پام رو بسته ، هیچ کاری نمی تونم بکنم ، هیچ جا نمی تونم برم.

آقای آبدارچی گفت: حاجی ناراحت نباش.از قدیم گفتن: 

مرغ زیرک چون به دام اُفتد تحمل بایدش! 

خیلی جلوی خودم را گرفتم که از خنده نترکم.

دام؟ تحمل؟ 

خدایا! از این جور دام ها هم برای ما بگستران که آخر ماه لم بدهیم روی مبل و پا بیندازیم روی پایمان و پول هایمان را بشماریم ، نگران تحمل کردن ما هم ‌نباش.به جان خودم همه سختی هایش را با جان و دل تحمل می کنیم :)